Geachte allen,
Ik ben maar een doorsnee persoon met een voorliefde voor de brandweer.
Eigenlijk alle hulpverlening heeft altijd een opwindend gevoel bij me losgemaakt.
Mijn echte ervaring met de hulpdiensten, deed zich een jaar of wat geleden voor.
Ikzelf, toen nog 22, liep naar mijn buurvrouw toe. Deze vrouw is 80+ en weduwe.
6 jaar geleden heb ik, als jong buurjongentje zijnde, geholpen met de verzorging van haar man, die leed aan een slopende ziekte.
Helaas is hij 6 jaar geleden overleden.
Ik was en ben er nog steeds kind aan huis. Min of meer een kleinkind voor hen.
Toen ik op een donderdagmorgen richting mijn buurvrouw ging, om even te kijken hoe het ging,
zag ik haar niet zoals gewoonlijk op de stoel zitten.
Ik heb de sleutel van het huis, dus ik liep naar binnen en riep. Ik kreeg geen enkele reactie.
Een ietwat naar gevoel overviel me, omdat ze eigenlijk nooit buitenshuis komt.
Ik keek naar de kapstok en zag haar jas hangen en de rollator stond onderaan de trap.
De stoeltjeslift was nog boven, dus ze zou boven moeten zijn. Ik kreeg echter na nog een keer roepen, wederom geen gehoor.
Ik liep de trap op, het zweet brak me echt uit, en bekeek voorzichtig de overloop. Ik zag niets, dus besloot de slaapkamer van haar voorzichtig te openen. Was bang om haar levenloos aan te treffen.
Ze was echter niet op haar slaapkamer en ik besloot om toch de bovenverdieping in zijn geheel te bekijken. (Ik voelde me net een inbreker, maar deed het met de beste bedoeling.)
Een schok ging door mij heen, toen ik op de voorkamer kwam. Mijn buurvrouw lag op de grond. Ze had blauwe lippen en zag grauw.
Hierop besloot ik eerst, om haar circulatie en ademhaling te controleren. Gelukkig, ze ademde goed. Helaas was de polsslag niet optimaal.
Ik heb haar daarop in stabiele zijligging gelegd en heb gelijk mijn mobiel gepakt om 112 te bellen.
Deze zouden zo snel mogelijk de ambulance sturen.
Ik raakte zelf een beetje in paniek, omdat ze buiten bewustzijn was en ik besefte gelijk, dat ik de deur dicht had gegooid.
Bij EHBO had ik geleerd nooit een so alleen te laten, dus ik belde een andere buurvrouw, die ook over de sleutel beschikt.
Zij zou de deur openen en de ambulanceverpleegkundigen opvangen.
Binnen 10 minuten, hoorde ik de ambulance de straat inrijden en hoorde de deur opengaan.
Ik maakte gelijk ruimte voor de verpleegkundige, zodat zij zich over de buurvrouw kon ontfermen.
Ze stelde vast, dat ze onderkoeld was, mede door het verlies van urine, waar zij waarschijnlijk meerdere uren in had gelegen.
Helaas stuitten we op het probleem dat de brancard moeilijk door de trapopgang kon.
De verpleegkundige nam contact op met de meldkamer en vroeg om de hulp voor aftakeling.
Als eerste kwam er een TS ter plaatse. Deze inspecteerden de trapopgang en meldden richting de AC dat de ladder niet nodig was.
Om de buurvrouw zo voorzichtig mogelijk beneden te kunnen krijgen, werd zij op een wervelplank gelegd en met 4 man naar beneden getild in een verticale houding.
Ongeveer 20 minuten na aankomst van de brandweer, kon de ambulance wegrijden, met mijn buurvrouw achterin.
Gelukkig ontvingen wij diezelfde avond het bericht dat ze weer bij bewustzijn was en het goed maakte.
Nu, een jaar later, gaat het weer helemaal goed met de buurvrouw. Ze herinnert zich weinig van wat er heeft afgespeeld, maar is me wel dankbaar voor de hulp.
Toch voel ik me geen weldoener. Mede door het gezegde; wie goed doet, goed ontmoet.
Topic: Ervaring met hulpverlening (gelezen 17296 keer)
