Op dit moment typ ik het verhaal met de tranen in mijn ogen, maar ik moet het kwijt.
Vandaag 30-06-09 kwam ik terug van mijn therapie. Mijn vader had me zoals elke week gebracht en bleef wachten tot ik klaar was.
Toen wij omstreeks 15:00 thuis kwamen, ging hij op de bank liggen, hij was vermoeid.
Ik ging achter mijn laptop zitten, want dat is een uitvlucht voor me, ook met dit warme weer.
Rond 15:20 begon mijn vader zich raar te bewegen, hij was rusteloos.
Hij zei tegen me, dat ie zo'n pijn op zijn borst had.
Deze woorden deden bij mij alle alarmen rinkelen, dit was fout.
Snel rende ik naar de keuken en pakte een natte doek, waarmee ik zijn voorhoofd koelde en lippen nat hield. Met mijn andere hand, belde ik direct 112, want ik heb liever dat ze voor niets komen, dan dat ze te laat zijn.
De ambulance verscheen 3 minuten na mijn telefoontje al in de straat en mijn vader, was gelukkig goed bij en is zelf op de brancard gestapt.
In de ambulance werden diverse onderzoeken gedaan en ik stond paniekerig op straat, temidden van de buurtgenoten die toestroomden. Mijn moeder, die aan het werk was, belde ik ook snel, om het verhaal te vertellen. Aangezien ze op 2 minuten loopafstand was, is zij gelijk naar huis gekomen en kon, nadat zij voor de deur stond gelijk de ambulance inspringen. Een zwaar hartinfarct, waarvoor zij gelijk naar Enschede moeten, in plaats van het ziekenhuis in Almelo.
Mijn vader is op dit moment op het MST te Enschede, waar hij gedotterd wordt.
Op dit moment ben ik behoorlijk angstig, verdrietig, maar desondanks heb ik een kleine trots, dat ik ervoor heb gezorgd, dat elke seconde telt en er geen tijd verloren is gegaan.
Topic: Elke seconde telt (gelezen 8872 keer)
