Van eind 1997 tot eind 2002 heb ik als vrijwilliger gewerkt (chauffeur en bijrijder) bij de dierenambulance. Ik deed destijds twee avonddiensten (19u - 23u) en een weekenddag (10u - 17u) per week dienst. Vooral in het voorjaar en in de zomer is het bij de DA hartstikke druk en worden er door de ambulance zeer veel kilometers afgelegd. Zo'n 125 km stads- en streekvervoer tijdens één weekenddag waren geen uitzondering. Het kan ook niet anders of je komt onderweg dan wel eens ongevallen en andere incidenten tegen. Over één van die incidenten tijdens een dienst uit die tijd gaat onderstaande ervaring.
"Op een mooie zomerdag in 1998 reed ik als bestuurder van de DA4, één van de ambulances van onze dierenambulanceorganisatie, samen met bijrijder Rob van onze post in Den Haag naar een melding in het centrum van Monster. Monster is een kleine plaats onder de rook van Den Haag, in het Westland.
Nadat we net in Monster vanaf de Molenweg linksaf de Molenstraat, een straat die door een groot deel van Monster loopt, in zijn geslagen, zie ik vanuit mijn ooghoek links aan de overkant een boel consternatie op de stoep. Ik rem wat af en kijk wat beter. Ik zie een aantal jongen die met elkaar aan het vechten zijn. Daarbij zie ik dat één van die jongens een andere jongen met een honkbalknuppel op het hoofd slaat. Zonder lang na te denken zet ik instinctief de auto half op de stoep en stap de ambulance uit. 'Wat ga jij doen', zegt een verbaasde Rob, die vreemd genoeg niet doorheeft wat zich aan de overkant aan het voltrekken is. 'Zie je dat dan niet', zeg ik geagiteerd terug en gooi mijn deur dicht en maak mij op om over te steken.
Op datzelfde moment vliegen de twee groepen uit elkaar en zie ik een deel van de jongens, waaronder degene met de honkbalknuppel, wegrennen. Wat resteert is een aantal jongens van een jaar of 16/17 die op de stoep zijn blijven staan. Zij zien kennelijk uit opwinding niet wat ik reeds heb gezien, namelijk dat één van die jongens bloed als een rund uit een wond aan zijn hoofd. Ik bedenk mij geen ogenblik en duik de ambulance weer in, grijp de mobilofoon en roep de ambulancepost op. Dat doe ik met één druk op de toonknop. 'DA4 zeg het maar', zegt de nietsvermoedende centraliste. 'Ik wil met spoed de GGD en de politie in de Molenstraat in Monster', brul ik in de mobilofoon. Gelijk daarna pak ik achterin snel de verbandkoffer en begeef mij weer naar de overkant. Ik hoor de centraliste nog wat naroepen. Maar ik hoor al niet meer wat zij precies zegt.
Aan de overkant gekomen loop ik naar de bloedende jongen en zeg hem dat ie moet gaan zitten, bang dat ie vanwege bloedverlies en/of de schrik flauw zou vallen en de zaak zou verergeren. De jongen in kwestie is echter hoogst verontwaardigd over wat hem net overkomen is en weigert iedere medewerking. Hij blijft al vloekend heen en weer lopen en zijn vrienden lijken als aan de grond genageld, dus aan hun heb ik ook al niets. Ondanks alles weet ik de jongen uiteindelijk stil te laten staan en ik herinner hem er nog eens aan dat ie een fikse jaap in zijn hoofd heeft en dat ik hem echt alleen maar wil helpen. Het vreemde was dat hij daarna meer oog heeft voor al dat bloed op zijn kennelijk nieuwe trainingsjack en daar nog het meest verontwaardigd over is. 'Kijk nou eens wat die &%#$@% heeft gedaan, mijn nieuwe jack', brult ie uit woede.
Voorzichtig leg ik een snelverband op zijn hoofd en druk de wond dicht om het bloeden te stelpen en verdere infectie te voorkomen. Vervolgens is het wachten op de hulpinstanties. En zoals jullie weten lijken minuten wel uren als je op een hulpdienst wacht. Eindelijk hoor ik in de verte de drietonige sirene van de ambulance. Na enige tijd zijn die ter plaatse en nemen de zorg voor de patient van mij over. Ik leg hen uit wat er gebeurt is, hoe ik het slachtoffer aantrof, wat ik allemaal heb gedaan en dat de jongen aldoor bij bewustzijn is geweest. Vlak hierna is ook de politie ter plaatse. Ik geef ze nog mijn gegevens voor een eventuele getuigenverklaring en vervolg mijn weg naar de melding waar ik in eerste instantie voor naar Monster kwam.
Terug op de dierenambulancepost realiseer ik mij pas na feedback van de centraliste hoe incompleet mijn mobilofoonoproep wel niet was geweest. Ik had namelijk niet verteld waar in de Molenstraat ik de hulpdiensten wou hebben en waarom ik die daar wilde hebben. Om die reden waren zij daar even bang dat er met ons zelf wat gebeurd was. Achteraf baalde ik daar wel van, want als EHBO'er weet ik immers hoe je een melding van een ongeval moet doorgeven. Kennelijk had de adrenaline een verkeerde werking op mijn accuratesse.
'Gelukkig' kreeg ik de week erop een kans tot revanche en wederom tijdens een weekenddienst van de DA. Staande voor het verkeerslicht op de hoek van de Thorbeckelaan en de Albardastraat in Den Haag zie ik aan de overkant hoe een overstekende oude man struikelt over de trottoirrand en nogal lelijk terecht komt. Na mijn ambulance stil te hebben gezet en de man nagekeken te hebben constateer ik een hoofdwond en een lelijke vleeswond aan zijn hand. Mijn les geleerd hebbende weet ik nu via de mobilofoon wel exact door te geven waar de ambulance heen moet en wat er precies gebeurd is en wat de man mankeert.
Dat eerste incident was in elk geval een wijze les geweest en vanaf die tijd bewaar ik in alle gevallen de rust en neem de benodigde tijd om te zien wat er gebeurd is en door te geven wat er gebeurd is, waar het gebeurd is, hoeveel slachtoffers er zijn en wat die mankeren. Zoals mij dus geleerd is tijdens mijn EHBO-opleiding. De praktijkles die ik in deze heb gehad in Monster heb ik daarna tijdens EHBO-herhalingslessen nog vaak herhaald. Zo heeft die onvolkomenheid in mijn handelen toch nog nut gehad voor anderen!!!
Topic: Een EHBO-ervaring op de dierenambulance (gelezen 5689 keer)
