Auteur Topic: 20-10-2007 Dierenartsassistent; niet alleen tijdens werktijden  (gelezen 4129 keer)

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Pas01

  • Forumlid
  • ***
  • Berichten: 8.962
  • Geslacht: Man
  • Bezoek: Belangstellende
Tja, daar loop je dan op zaterdagavond om kwart over 9 de hond van je vriendin uit te laten. Plots hoor je een klap (alsof een fietser aangereden is) en zie je een auto met alarmlichten stilstaan midden op de weg. De bestuurster hoor je zeggen: "Ik heb een kat onder mijn auto". En wat doe je dan als dierenartsassistent zijnde, uiteraard helpen. Een toevallig passerende fietser (ook nog eens een vriend van me) had even de hond overgenomen van mij terwijl ik me over de kat ontfermde. Al snel moest ik helaas constateren dat het voor deze kat zijn laatste ademtocht was geweest. Een paar stuiptrekking terwijl ik met de dierenambulance aan de telefoon hing, waren tevens de laatste van zijn leven. Tegen de dierenambulance verteld waar ik stond, wie ik was (en ook dus dat ik assistent ben bij een dierenarts...is altijd wel prettig om te vermelden) en wat er gebeurd was. De d.a. moest van de sportlaan in den haag komen, dus dat zou even duren. De mevrouw die de kat aangereden had stond nog altijd bij me en er kwam nog een vrouw aangelopen, die meende te weten van wie de kat was. Ondertussen ik de hond van mijn vriendin thuis gebracht (was echt maar een 50-tal meter verderop) en even later kwam dan ook iemand om naar de kat te kijken (dat bleek gelukkig voor hem, niet zijn kat te zijn). Na mevrouw de keus gelaten te hebben om te blijven wachten of aan mij haar gegevens te geven, besloot ze na verloop van tijd toch te vertrekken. Vrij snel daarna kwam de dierenambulance met een voor mij erg bekende medewerkster. Samen hebben we gekeken of de kat gechipt was. Gelukkig bleek dat het geval en na bellen met de basis kon de eigenaar achterhaald worden. Die woonde zeggen en schrijven 100 meter van het gebeuren vandaan. Wij zijn met z'n twee naar de eigenaar gegaan en hebben het daar gezamelijk afgehandeld. De eigenaar wilde zelf de kat begraven en na wat formaliteiten afgehandeld te hebben, de gegevens van mevrouw die de kat aangereden had achterlatend, ben ik met de medewerkster van de d.a. weer naar plaats ongeval omdat daar mijn auto stond (die had ik ook opgehaald ondertussen omdat het buiten wachten best koud begon te worden). Daar is ieder onze eigen weg gegaan, wetende dat we elkaar morgen weer tegen kunnen komen omdat ik dan zelf een weekenddienst moet draaien en zij ook nog dienst heeft. Ze was volgens mij wel blij dat ik haar bij heb kunnen helpen en het scheelt natuurlijk ook dat ik weet wat ik moet doen, kan doen en ook in dit soort situaties weet hoe je met zo'n eigenaar om moet gaan. Zo zie je...wat een gewone zaterdagavond leek te worden bleek toch niet zo te zijn. Voor de eigenaar van de kat een rotavond, voor de kat wel beter dat hij overleden is (ik kan je zeggen, ik bespaar jullie de details door te zeggen dat hij niet meer toonbaar was). Dierenartsassistent; ook in het weekend!


Arie

  • Forumlid
  • ***
  • Berichten: 15.077
  • Geslacht: Man
  • Bezoek: Belangstellende
Reactie #1 Gepost op: 20 oktober 2007, 23:58:24
Tsja, een herkenbare situatie voor me Pascal. Alhoewel ik die doorgaans vanaf de andere kant mee maak, namelijk als DA-medewerker. Maar goed dat jij zo geholpen hebt en jezelf zo nuttig hebt gemaakt!!  ;)
Redacteur van http://www.regio15.nl
Volg de regio15 twitter op http://twitter.com/regio15 voor de allerlaatste updates!!
De Regio15 tiplijn voor Haaglanden: 070 - 7373112


jasper

  • Forumlid
  • ***
  • Berichten: 1.946
  • Geslacht: Man
  • Bezoek: Brandweer
  • Rang: Brandwacht 1ste Klasse
Reactie #2 Gepost op: 21 oktober 2007, 12:48:26
netjes gehandeld pascal


Pas01

  • Forumlid
  • ***
  • Berichten: 8.962
  • Geslacht: Man
  • Bezoek: Belangstellende
Reactie #3 Gepost op: 22 oktober 2007, 18:12:55
Dank je wel!

Ik denk dat Arie ook wel mee kan praten over de emoties van de eigenaar waar je op zo'n moment mee geconfronteerd wordt. Gelukkig ben ik wel wat gewend in de loop der jaren en vatte deze mensen het nog zonder grote drama's op. Echter soms wordt je geconfronteerd met hoog oplopende emoties (wat voorstelbaar is; het is voor veel mensen toch een soort kind wat ze verliezen). Het doet me altijd wel wat...dat is maar goed ook anders zou ik denk ik moeten stoppen met het vak. Waar ik echt niet tegen kan zijn huilende collega's en kinderen die hartverscheurend huilen. Dan ga ik het pas echt moeilijk krijgen. Maar gelukkig was dat zaterdag niet het geval.

Het enige nare was, en dat zal Arie denk ik ook wel herkennen, dat je zo iemand dan moet vragen om de ambulancekosten te betalen. De medewerkster van de d.a. vond het ook erg vervelend om  te doen, maar ja het is iets wat echt moet gebeuren. Ik heb er zelf ook altijd een hekel aan om te doen na een euthanasie; mensen zijn net hun beestje verloren en dan moet je ze nog geld afhandig maken ook (en na zo'n traumatische euthanasie die ik gister in de weekenddienst had is het al helemaal vervelend). Gelukkig is niemand vol van onbegrip, maar dat is dan op zo'n moment wel een erg mindere kant van het vak.  :(


Arie

  • Forumlid
  • ***
  • Berichten: 15.077
  • Geslacht: Man
  • Bezoek: Belangstellende
Reactie #4 Gepost op: 22 oktober 2007, 23:59:35
Emoties daar wen je nooit aan. Een kat met ernstige wonden, zoals gister een kat waarvan het halsbandje in de huid en in de oksel was gesnoerd en was verkleefd met het vlees en er door de dierenarts uitgepield moest worden, ach, dat went.

Maar emoties dat went nooit. Want je kan lacherig doen over dieren en dat er zoiets is als de DA maar ik weet uit ervaring dat een hond of een kat voor een hoop mensen niet zomaar 'een' hond of kat is maar bijvoorbeeld het laatste wat aan een overleden partner herinnert. Of een huisgenootje vanaf de geboorte. Voor veel kinderen/tieners hoort zo'n beestje immers gewoon bij het huis en is men ermee opgegroeid.

Laatst had ik zo'n rit in Zoetermeer. Gevonden kat ophalen. Bij de mensen thuis werden we opgewacht door een meneer, een jongen van een jaar of 17/18 en twee wat jongere kinders. De jongen van 17/18 gaf de kat aan mij en begon ineens hartverscheurend te huilen. Wat bleek: de moeder des huizes was vlak daarvoor overleden en dit af moeten staan aan de DA van een katje waaraan hij zich in korte tijd aan gehecht had was voor hem een tweede afscheid in korte tijd.

Het zijn van die situaties waar anderen hun schouders over ophalen maar op dat moment gaat dat gehuil en geschreeuw van zo'n jongen door merg en been. En aangezien ik ook niet van steen ben deed mij dat echt wel wat. Maar ook van kinderen die huilend achter de brancard aan rennen als wij de overleden hond thuis ophalen. Nee, soms heb je dan echt het gevoel dat je zo een partijtje mee zou kunnen janken zo aangrijpend is het soms.

Geld vragen na een dergelijke situatie is inderdaad niet een van mijn hobbies. Maar ja, onze wagens rijden ook niet op water en de ervaring leert dat alleen maar rekeningen sturen onze deurwaarder heel veel extra werk bezorgt. Ik zoek meestal een geschikt moment op.

Redacteur van http://www.regio15.nl
Volg de regio15 twitter op http://twitter.com/regio15 voor de allerlaatste updates!!
De Regio15 tiplijn voor Haaglanden: 070 - 7373112




Pas01

  • Forumlid
  • ***
  • Berichten: 8.962
  • Geslacht: Man
  • Bezoek: Belangstellende
Reactie #5 Gepost op: 23 oktober 2007, 00:25:59
Maar emoties dat went nooit. Want je kan lacherig doen over dieren en dat er zoiets is als de DA maar ik weet uit ervaring dat een hond of een kat voor een hoop mensen niet zomaar 'een' hond of kat is maar bijvoorbeeld het laatste wat aan een overleden partner herinnert. Of een huisgenootje vanaf de geboorte. Voor veel kinderen/tieners hoort zo'n beestje immers gewoon bij het huis en is men ermee opgegroeid.

Laatst had ik zo'n rit in Zoetermeer. Gevonden kat ophalen. Bij de mensen thuis werden we opgewacht door een meneer, een jongen van een jaar of 17/18 en twee wat jongere kinders. De jongen van 17/18 gaf de kat aan mij en begon ineens hartverscheurend te huilen. Wat bleek: de moeder des huizes was vlak daarvoor overleden en dit af moeten staan aan de DA van een katje waaraan hij zich in korte tijd aan gehecht had was voor hem een tweede afscheid in korte tijd.

Het zijn van die situaties waar anderen hun schouders over ophalen maar op dat moment gaat dat gehuil en geschreeuw van zo'n jongen door merg en been. En aangezien ik ook niet van steen ben deed mij dat echt wel wat. Maar ook van kinderen die huilend achter de brancard aan rennen als wij de overleden hond thuis ophalen. Nee, soms heb je dan echt het gevoel dat je zo een partijtje mee zou kunnen janken zo aangrijpend is het soms.

Geld vragen na een dergelijke situatie is inderdaad niet een van mijn hobbies. Maar ja, onze wagens rijden ook niet op water en de ervaring leert dat alleen maar rekeningen sturen onze deurwaarder heel veel extra werk bezorgt. Ik zoek meestal een geschikt moment op.

Ik kan me zo erg vinden in dit stukje dat de rillingen gewoon over mijn lijf lopen...zonder overdrijven! Ik geloof dat wij weer eens op dezelfde golflengte zitten, Arie!

Dat van die deurwaarder is iets wat ons trouwens ook erg bekend voorkomt...