Het was op een vrijdag ergens halverwegen 1999 aan het begin van de avond.
Ik was toen der tijd werkzaam bij defensie als verpleegkundige op een ambu, ik reed van mijn werk naar huis.
Toen er voor mij een rode Renault 5 begon te slingeren en over de kop begon te rollen, een boom reed ze er helemaal uit en bij de tweede boom kwam ze op der kop tot stilstand.
Ik heb toen meteen mijn auto dwars op de rijbijn stil gezet, (ik had op dat moment nog mijn uniform aan met het rode kruis op mijn jasje) hierop heb ik meteen 112 gebeld en mijn gewonde verzorgings rugtas (welke we toen der tijd bij defensie gebruikten) uit de auto gepakt.
Eenmaal bij het slachtoffer aangekomen bleek deze bewusteloos half uit de auto te hangen, omdat er veel rook van de moter afkwam heb ik de bestuurster uit de auto gehaald en enkele meters van het voertuig gelegd.
Ik ben toen met het so aan de gang gegaan zoals ik dat geleerd had, ze bleek een snee boven haar oog, en een plank harde buik te hebben wat er op wees dat ze inwendige bloedingen had.
Hierop heb ik meteen een infuus met zoutoplossing aangelegd (welke ik in de rugtas had zitten) tevens heb ik nog een stifneck aangelegd en een mayotube geplaatst. (voor de genen die niet weten wat dit is, dit is om de ademweg vrij te houden)
Na
+/- 10 minuten kwam de ambu ter plaatsen ik had al een gewondenkaart ingevuld (deze gebruikte we bij defensie), het ambu personeel stond wel een beetje raar op te kijken toen ze aankwamen.
Ik heb ze mijn bevindingen uitgelegd en wat ik al gedaan had, het ambu personeel heeft nog enkele dingen gecontroleerd en heeft ze meteen meegenomen naar het ziekenhuis.
Aan de aanwezige politie heb ik toen een hele verklaring moeten afleggen wat ik gedaan had, tevens moest ik vertellen van welk onderdeel ik was bij defensie, als er fouten gemaakt waren tijdens de behandeling van het so zou ik zwaar in de problemen zitten.
Ondertussen waren ook de ouders van het so ter plaatsen gekomen, deze waren gealameerd door omstanders. De vader kwam naar mij toe om mij te bedanken, het enige wat ik uit kon brengen was "ik deed gewoon mijn werk"
Na enige tijd kwam ook de marechaussee ter plaatsen, en moest ik mijn verhaal opnieuw doen. (op dat moment voelde het echt als een ondervraging)
Toen ik uiteindelijk weg mocht ben ik naar het ziekenhuis gereden om te kijken hoe het met so was, hier trof ik het ambu personeel aan welke mij hartelijk bedankten en mee naar binnen nam.
Ze gaven mij een kop koffie en we begonen te praten, ze vroegen hoe het met mij was en of het allemaal ging, (dit voelde op dat moment echt als een warme douche, en gaf me een goed gevoel) ik gaf aan dat alles goed was en graag wilde weten hoe het met het so was.
Het ambu personeel gaf aan dat ze net op tijd op de o.k was en geopereerd kon worden, na omstandigheden ging het redelijk met haar, (ze heeft twee dagen in kritieke toestand in het ziekenhuis gelegen) ze gaven aan dat ze nog nooit meegemaakt hadden dat er een so al aan het infus lag als ze tp kwamen.
Enkele maanden later stond ik s'morgens op appel toen ik mijn ooghoek zag dat er een jonge dame met haar ouders aangelopen kwam, meteen daarna werdt ik naar voren geroepen door mijn luitenant.
Het hele verhaal werdt door de vader van het so verteld tegen de rest van mijn collega's, op dat moment kreeg ik een warm en koud gevoel tegelijk, door mijn luitenant kreeg ik een tevredenheids betuiging uitgerijkt.
Volgens de ouders van het so was ik een van de vele anonime helden die niet hard schreeuwend voor op liepen, ook hier heb ik toen aangegeven dat ik alleen maar mijn werk deed.
Ik heb nog regelamtig contact met het so en haar ouders, ze is nu gelukkig getrouwd en heeft twee kinderen en soms bedankt ze me nog dat ze er is door mij. Toch blijf ik van mening dat ik mijn plicht deed.
Elke keer als ik langs de plaats van het ongeval kom moet ik er toch weer aan denken, niet dat ik het er moeilijk mee heb maar het blijft je toch bij.
Dit verhaal wilde ik met jullie delen omdat ik dit nooit meer vergeet, en niet omdat ik als held uit de bus wil komen.
Ik denk dat jullie wel bergrijpen wat ik bedoel.
Tevens ben ik het ambu personeel erg dankbaar hoe ze mij hebben opgevangen, dit heeft mij erg geholpen met het geheel een plaatsje te geven.
Topic: eenzijdig ongeval met een zwaargewonde voor mijn ogen zien gebeuren. (gelezen 9305 keer)
